نردبان این جهان ما و منی ست . . . عاقبت این نردبان بشکستنی ست
لاجرم آن کس که بالاتر نشست . . . گردن او سخت تر خواهد شکست

روزی ز سر سنگ عقابی به هوا خاست		و اندر طلب طعمه پر و بال بیاراست
بر راستی بال نظر کرد و چنین گفت		امروز همه روی جهان زیر پر ماست
بر اوج چو پرواز کنم از نظر تیز		می بینم اگر ذره ای اندر تک دریاست
گر بر سر خاشاک یکی پشه بجنبد		جنبیدن ان پشه عیان در نظر ماست
بسیار منی کرد و ز تقدیر نترسید		بنگر که ازین چرخ جفا پیشه چه برخاست
ناگه ز کمین گاه یکی سخت کمانی		تیری ز قضای بد بگشاد برو راست
بر بال عقاب امد ان تیر جگردوز		وز ابر مرو را به سوی خاک فرو کاست
بر خاک بیفتاد و بغلتید چو ماهی		وانگاه پر خویش گشاد از چپ و از راست
گفتا عجب است این که ز چوبی و ز اهن		این تیزی و تندی و پریدن ز کجا خاست
زی تیر نگه کرد و پر خویش برو دید		گفتا ز که نالیم که از ماست که بر ماست